Jacintha Groen: “Het gaat niet om mijn verhaal, om dat ik een lintje heb, maar om het inhoudelijke verhaal.”

Jacintha Groen: “Het gaat niet om mijn verhaal, om dat ik een lintje heb, maar om het inhoudelijke verhaal.”

Jacintha Groen is geen onbekende in Leiden. Al jaren zet zij zich naast haar werk in als vrijwilliger op verschillende maatschappelijke en culturele terreinen. Voor haar langdurige inzet – en in het bijzonder haar bijdrage aan het bespreekbaar en zichtbaar maken van het slavernijverleden – werd ze op Koningsdag benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau. Leiden Inclusief interviewde haar eerder voor de publiekscampagne ‘Sterke sociale basis voor non-discriminatie en inclusie’. We spraken haar een week na haar benoeming. Hoe kijkt ze hierop terug?

Eervolle onderscheiding voor jarenlange inzet

“Ik had het totaal niet zien aankomen,” vertelt ze. Nietsvermoedend stapte ze de Hooglandse Kerk binnen, waar een vriendin een onderscheiding zou krijgen. “Een wethouder stapte op me af en zei: ‘Goed je te zien, Jacintha. Voor wie ben je hier?’ ‘Voor een vriendin’, zei ik. ‘Oh, wat leuk’, zei ze, ‘ik denk dat ze het fijn zal vinden als je haar even gedag zegt.’ Ik liep met haar mee naar een aparte zaal. Eenmaal in die ruimte viel het kwartje.”

“Pas aan het eind, toen de felicitaties kwamen en al mijn vrienden                                       en kennissen me tegemoetkwamen, besefte ik het echt."

Wat volgde was een feestelijke ceremonie. “Ik ben eerst even gaan zitten om bij te komen. Daarna werd er verteld wat er van ons verwacht werd. Op alfabetische volgorde liepen we naar voren in de kerkzaal. Er was een oorverdovend applaus. En de kerk was bomvol – dat krijg je niet mee als je achterin zit.” Lachend: “En dan loop je daar en dan zie je bijvoorbeeld je zoon staan, die gezegd had dat hij ging sporten. Je collega’s, vrienden... Dan kom je erachter wie je allemaal om de tuin heeft geleid.”

De burgemeester sprak haar toe. “Ja, en dan realiseer je je eigenlijk wat je allemaal gedaan hebt en nog steeds doet. Dat was voor mij wel het moment dat ik dacht: oké, nou snap ik het.” Wat het met haar deed? “Nou, ik stond daar en ik luisterde en ik hoorde het, maar je beseft het nog niet. Pas aan het eind, toen de felicitaties kwamen en al mijn vrienden en kennissen me tegemoetkwamen, besefte ik het echt.”

Week vol bloemen en lieve woorden

Jacintha werd de afgelopen week overspoeld met felicitaties, bloemen en lieve woorden. “Dat ging maar door. Ik kom nu terug in het normale leven. Het is overweldigend. Ik waardeer het wel, omdat je ziet dat men het werk dat je doet ziet – en dat het belangrijk is, voor de maatschappij en voor de stad Leiden.”

“Dit is niet mijn geschiedenis alleen. Het is van iedere Nederlander. Of je nou uit China komt of uit Afghanistan of uit Oekraïne, dat maakt niet uit.”

 

Een boodschap voor iedereen

Toch blijft Jacintha nuchter: “Ik blijf voorop zeggen dat dit onderwerp, dit thema, niet mijn geschiedenis alleen is. Het is van iedere Nederlander. Of je nou uit China komt, of uit Afghanistan, of uit Oekraïne, dat maakt niet uit. Als je in Nederland woont en je bent Nederlander, dan is het ook een deel van jouw geschiedenis geworden. Dat probeer ik mensen te vertellen. Ja, dat is mijn missie eigenlijk.”

Ze heeft het sinds de gebeurtenissen druk met verzoeken van mensen die bellen en mailen. “Ik krijg veel vragen over hoe ik dit aanpak, bijvoorbeeld.” Ook hierover wil ze benadrukken dat het haar niet om persoonlijke erkenning gaat. “Je hoopt dat het verhaal verder gaat, het inhoudelijke verhaal. Dus niet mijn verhaal, dat ik een lintje heb, maar dat er dingen uit komen.”

• Bekijk hier het interview met Jacintha over verdraagzaamheid en ervaren discriminatie:
Jacintha over verdraagzaamheid en ervaren discriminatie | Stichting iDb

• Lees hier het inspirerende verhaal over Jacintha’s betrokkenheid bij Keti Koti:
Een terugblik op Keti Koti Leiden 2024 | Stichting iDb